Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα, έχει καταφέρει να μετατρέψει τους μαθητές σε άβουλα στρατιωτάκια μα ομοιόμορφα και ανέκφραστα πρόσωπα.

Η ομοιομορφία της γνώσης είναι μια βασική αρχή που πρέπει να αλλάξει

και να αντικατασταθεί από μια αρμονικά ισόρροπη, όχι όμως ομοιόμορφη, παροχή γνώσεων.

Σε ένα σύγχρονο και ελεύθερο σχολείο, το κράτος καθορίζει στρατηγικές

κατευθύνσεις, προσανατολισμούς και όχι αναλυτικά προγράμματα, η

πρωτοβουλία αυτή περνάει στις διευθύνσεις των σχολείων (θητεία 3-6 χρόνια) και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αυτό γιατί η διεύθυνση γνωρίζει τις ικανότητες του εκπαιδευτικού δυναμικού και η τοπική αυτοδιοίκηση ξέρει τις απαιτήσεις της περιοχής ενώ ταυτόχρονα μπορεί να εκφράσει σημαντικούς για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση φορείς, όπως είναι οι ενώσεις γονέων, οι επαγγελματικοί σύλλογοι κ.τ.λ.

Μαθήματα επιλογής, εναλλακτικές μορφές εξέτασης και διδασκαλίας, νέες τεχνολογίες, καθιέρωση υποχρεωτικής ενισχυτικής διδασκαλίας, είναι μερικές μόνο ιδέες, που μπορούν να υλοποιηθούν στα σχολεία, όχι απαραίτητα με τον ίδιο τρόπο σε όλα.

Ο μαθητής και η οικογένεια επιλέγουν το σχολείο. Η κατανομή δεν γίνεται πλέον με γεωγραφικά κριτήρια, αφού τα προγράμματα και η φιλοσοφία είναι διαφοροποιημένα.

Τα σχολεία με χορηγίες, εκδηλώσεις, παράλληλα προγράμματα σπουδών,

τμήματα καταπολέμησης του αναλφαβητισμού για ενήλικες, μπορούν να βρουν επιπλέον πόρους για την χρηματοδότηση των εκπαιδευτικών τους

δραστηριοτήτων.