Γεωλόγοι ερευνούν τεράστιο κρατήρα στο Μεξικό, αναζητώντας στοιχεία για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων

Ο κρατήρας (εδώ σε καλλιτεχνική απεικόνιση) δεν είναι πια εμφανής, καθώς μεγάλο τμήμα του βρίσκεται στη θάλασσα

Σαν Φρανσίσκο

Ο τεράστιος κρατήρας, διαμέτρου 200χλμ., που ανακαλύφθηκε τη δεκαετία του 1970 στο ακρωτήριο Γιουκάταν του Μεξικού, θεωρείται από πολλούς ερευνητές το σημείο πρόσκρουσης ενός τεράστιου μετεωρίτη που οδήγησε τους δεινόσαυρους στην εξαφάνιση πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια. Ομάδα Αμερικανών γεωλόγων σχεδιάζει τώρα νέες γεωτρήσεις στην περιοχή του κρατήρα, σε βάθος 2 - 2,5χλμ., σε μια προσπάθεια, αφενός, να επιβεβαιώσει τη θεωρία αυτήν και, αφετέρου, να ερευνήσει τα γεωφυσικά και ατμοσφαιρικά φαινόμενα που ακολούθησαν την έκρηξη.

Ο κρατήρας του Τσικζουλούμπ, όπως είναι γνωστός, πιστεύεται ότι δημιουργήθηκε από ένα μετεωρίτη διαμέτρου 12 - 16χλμ., που προσέκρουσε στη Γη, απελευθερώνοντας ενέργεια ισοδύναμη με εκατοντάδες ή χιλιάδες εκρήξεις πυρηνικών βομβών.

Η θεωρία της πρόσκρουσης βασίζεται, κυρίως, στην παρατήρηση ότι τα ιζήματα τα οποία δημιουργήθηκαν πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, την εποχή που εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι, είναι πλούσια σε ιρίδιο, στοιχείο σπάνιο στο γήινο φλοιό, αλλά πολύ σύνηθες σε πετρώματα μετεωριτών.

Η θεωρία προβλέπει πως το τεράστιο σύννεφο σκόνης που κάλυψε τον πλανήτη μετά την πρόσκρουση προκάλεσε έναν «πυρηνικό χειμώνα», και έτσι η βλάστηση στερήθηκε το απαραίτητο ηλιακό φως.

Σε συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης Γεωφυσικής στο Σαν Φρανσίσκο, ο δρ. Μπακ Σάρπτον του Γεωφυσικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου της Αλάσκα, ο οποίος, σε συνεργασία με τον δρ. Λούις Μάρτιν του Εθνικού Πανεπιστημίου του Μεξικού, σχεδιάζει να πραγματοποιήσει τις γεωτρήσεις, παρουσίασε μία νέα θεωρία σύμφωνα με την οποία υπεύθυνες για τις μαζικές εξαφανίσεις ειδών ήταν οι ενώσεις του θείου και τα ανθρακικά άλατα που περιείχε ο μετεωρίτης και απελευθερώθηκαν στην ατμόσφαιρα κατά την πρόσκρουση.

Το θείο, που παρέμενε αιωρούμενο στην ατμόσφαιρα για δεκαετίες ή αιώνες, εμπόδιζε το ηλιακό φως να φτάσει στην επιφάνεια της Γης και ενώθηκε με τους υδρατμούς της ατμόσφαιρας, για να δημιουργήσει θειικό οξύ (όξινη βροχή), που δηλητηρίασε τα οικοσυστήματα.

Παράλληλα, το διοξείδιο του άνθρακα που απελευθερώθηκε από την εξαέρωση ασβεστολιθικών πετρωμάτων δημιούργησε το φαινόμενο του θερμοκηπίου και μετέβαλε δραστικά και απότομα το παγκόσμιο κλίμα.

Υπέρ της υπόθεσης αυτής συνηγορεί η παρατήρηση ότι η περιοχή του κρατήρα είναι πλούσια σε πετρώματα που περιέχουν θείο και ανθρακικά άλατα.

Οι νέες γεωτρήσεις, που θα ξεκινήσουν τον Ιούνιο 2001 σε περιοχή 80χλμ. νότια της Μέριντα, θα προσφέρουν νέα στοιχεία που ίσως επιβεβαιώσουν τις υποθέσεις του δρ. Σάρπτον και αποκαλύψουν τη διαδοχή των γεγονότων τα οποία οδήγησαν σε εξαφάνιση τους περισσότερους οργανισμούς που ζούσαν στον πλανήτη πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια.

Επιστήμη – Τεχνολογία